Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

σκουπιδότοπος

Έλεγα πως, με τον καιρό, το κενό ίσως θα γέμιζε με κάτι όμορφο,

ας πούμε με χώμα όπου θα μπορούσαν να φυτρώσουν λουλούδια και χορτάρι, από τους σπόρους που θα έφερνε ο άνεμος,

ή με πολύχρωμα κουρέλια που θα σχημάτιζαν ένα παρδαλό ριχτάρι,

ή με κομμάτια μνήμης που θα συνέθεταν ένα νοσταλγικό κολάζ.


Το άφησα κενό, απείραχτο, αφρόντιστο.


Και ο άνεμος αντί για σπόρους έφερε σκουπίδια και σκόνη, σκουριασμένες αναμνήσεις και σαπισμένα όνειρα, τρίμματα ελπίδας και ροκανίδια ματαιοδοξίας.

Και η τρύπα γέμισε με μπάζα και απορρίμματα.

Κι έγινα αυτό που είμαι τώρα.

Σκουπιδότοπος.

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

σκόνη

Σήμερα η κόρη μου με ρώτησε τι είναι η σκόνη.

- Βλέπεις όλα τα πράγματα γύρω μας;, της είπα. Τα έπιπλα, τα χαλιά, τα ρούχα, τα βιβλία, τα τρόφιμα... Όλα αυτά τρίβονται σιγά σιγά και γίνονται σκόνη. Κι εμείς οι ίδιοι, της είπα. Το δέρμα μας αλλάζει συνέχεια. Τα νεκρά κύτταρα πέφτουν, διαλύονται και γίνονται σκόνη. Οι τρίχες, τα νύχια, τα πετσάκια των χειλιών... Όλα γίνονται σκόνη.

Παρέλειψα να της πω ότι μια μέρα ολόκληρο το σώμα μας γίνεται σκόνη.

Dust to dust.

- Έλα, της είπα, πιάσε το ξεσκονόπανο τώρα.

Και συνεχίσαμε το καθάρισμα.

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

το στεφάνι

Την Κυριακή πήγα στο δάσος, μαζί με δύο μικρές νεράιδες.

Ήταν ενθουσιασμένες και απερίσκεπτες, έτρεχαν εδώ κι εκεί ανάμεσα στους θάμνους και τα ψηλά χόρτα, ξεκαρδίζονταν στα γέλια όταν τις γαργαλούσε κάποιο στάχυ. Έκοψα ένα μακρύ, φρέσκο στάχυ κι άρχισα να πλέκω στεφάνι. Με μιμήθηκαν. Κάθε τόσο έβρισκαν ένα στολίδι: έναν κρόκο, μια καλέντουλα, μια πικραλίδα.

Η ξανθιά προτίμησε τα λευκά λουλούδια, η καστανή τα μωβ.

Το δικό μου στεφάνι, με ροζ και κίτρινα ανθάκια τριφυλλιού, το προσφέραμε στη νεραϊδοβασίλισσα. Ταίριαξε σαν πινελιά άνοιξης πάνω στα λευκά μαλλιά της.

Ύστερα οι μικρές νεράιδες έβγαλαν τα στεφάνια, ήπιαν το γάλα τους, έπλυναν τα δόντια τους και διάβασαν ένα παραμύθι για καληνύχτα.

Την άλλη μέρα, μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μου, είδα ένα στάχυ και μιαν ανθισμένη πικροδάφνη. Καθώς στεκόμουν και τα κοιτούσα, μπλέχτηκαν στα δάχτυλά μου και ύστερα σκαρφάλωσαν στα μαλλιά μου.

Νομίζω πως ακόμη εκεί βρίσκονται.



Σάββατο 16 Απριλίου 2011

στιγμές

Εχτές είχα μια στιγμή γνήσιας χαράς.

Πόσα χρόνια πάνε?
Τουλάχιστον τρία.

Τέσσερα, αν μιλάμε για γνήσια, ατόφια χαρά.

Μετά όλα σπιλώθηκαν, τίποτε αγνό πια δεν υπήρχε.

Τρία χρόνια στο σκοτάδι.

Μέχρι που χτες είδα μπροστά μου ένα μαντίλι λευκό με λουλούδια πορτοκαλί και κόκκινα.



Και τότε μονομιάς ο κόσμος γύρισε τα μέσα έξω σαν γάντι.

Κι έγινε ξανά πολύχρωμος.

Κι έγινα κι εγώ χρώμα και χαρά και ζωή.

Για λίγο.

Μια μέρα ή μια ώρα.

Ύστερα όλα γύρισαν ανάποδα και ξανάγιναν γκρίζα.

Μα μέσα στη ντουλάπα μου έχω κρυμμένο ένα πολύχρωμο μαντίλι, άσπρο με λουλούδια πορτοκαλί και κόκκινα.



Μια στιγμή χαράς.

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

φωτογραφίες

Η προηγούμενη φωτογραφία του προφίλ μου:



Είχα μια άλλη πριν από αυτήν, αλλά λέω να μην την ποστάρω εδώ, προς το παρόν.

Όσοι την θυμούνται ίσως καταλάβουν το γιατί.