Σάββατο 16 Απριλίου 2011

στιγμές

Εχτές είχα μια στιγμή γνήσιας χαράς.

Πόσα χρόνια πάνε?
Τουλάχιστον τρία.

Τέσσερα, αν μιλάμε για γνήσια, ατόφια χαρά.

Μετά όλα σπιλώθηκαν, τίποτε αγνό πια δεν υπήρχε.

Τρία χρόνια στο σκοτάδι.

Μέχρι που χτες είδα μπροστά μου ένα μαντίλι λευκό με λουλούδια πορτοκαλί και κόκκινα.



Και τότε μονομιάς ο κόσμος γύρισε τα μέσα έξω σαν γάντι.

Κι έγινε ξανά πολύχρωμος.

Κι έγινα κι εγώ χρώμα και χαρά και ζωή.

Για λίγο.

Μια μέρα ή μια ώρα.

Ύστερα όλα γύρισαν ανάποδα και ξανάγιναν γκρίζα.

Μα μέσα στη ντουλάπα μου έχω κρυμμένο ένα πολύχρωμο μαντίλι, άσπρο με λουλούδια πορτοκαλί και κόκκινα.



Μια στιγμή χαράς.