Ήταν ενθουσιασμένες και απερίσκεπτες, έτρεχαν εδώ κι εκεί ανάμεσα στους θάμνους και τα ψηλά χόρτα, ξεκαρδίζονταν στα γέλια όταν τις γαργαλούσε κάποιο στάχυ. Έκοψα ένα μακρύ, φρέσκο στάχυ κι άρχισα να πλέκω στεφάνι. Με μιμήθηκαν. Κάθε τόσο έβρισκαν ένα στολίδι: έναν κρόκο, μια καλέντουλα, μια πικραλίδα.
Η ξανθιά προτίμησε τα λευκά λουλούδια, η καστανή τα μωβ.
Το δικό μου στεφάνι, με ροζ και κίτρινα ανθάκια τριφυλλιού, το προσφέραμε στη νεραϊδοβασίλισσα. Ταίριαξε σαν πινελιά άνοιξης πάνω στα λευκά μαλλιά της.
Ύστερα οι μικρές νεράιδες έβγαλαν τα στεφάνια, ήπιαν το γάλα τους, έπλυναν τα δόντια τους και διάβασαν ένα παραμύθι για καληνύχτα.
Την άλλη μέρα, μπροστά στην πόρτα του σπιτιού μου, είδα ένα στάχυ και μιαν ανθισμένη πικροδάφνη. Καθώς στεκόμουν και τα κοιτούσα, μπλέχτηκαν στα δάχτυλά μου και ύστερα σκαρφάλωσαν στα μαλλιά μου.
Νομίζω πως ακόμη εκεί βρίσκονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου