σκουπιδότοπος

Έλεγα πως, με τον καιρό, το κενό ίσως θα γέμιζε με κάτι όμορφο,

ας πούμε με χώμα όπου θα μπορούσαν να φυτρώσουν λουλούδια και χορτάρι, από τους σπόρους που θα έφερνε ο άνεμος,

ή με πολύχρωμα κουρέλια που θα σχημάτιζαν ένα παρδαλό ριχτάρι,

ή με κομμάτια μνήμης που θα συνέθεταν ένα νοσταλγικό κολάζ.


Το άφησα κενό, απείραχτο, αφρόντιστο.


Και ο άνεμος αντί για σπόρους έφερε σκουπίδια και σκόνη, σκουριασμένες αναμνήσεις και σαπισμένα όνειρα, τρίμματα ελπίδας και ροκανίδια ματαιοδοξίας.

Και η τρύπα γέμισε με μπάζα και απορρίμματα.

Κι έγινα αυτό που είμαι τώρα.

Σκουπιδότοπος.

σκόνη

Σήμερα η κόρη μου με ρώτησε τι είναι η σκόνη.

- Βλέπεις όλα τα πράγματα γύρω μας;, της είπα. Τα έπιπλα, τα χαλιά, τα ρούχα, τα βιβλία, τα τρόφιμα... Όλα αυτά τρίβονται σιγά σιγά και γίνονται σκόνη. Κι εμείς οι ίδιοι, της είπα. Το δέρμα μας αλλάζει συνέχεια. Τα νεκρά κύτταρα πέφτουν, διαλύονται και γίνονται σκόνη. Οι τρίχες, τα νύχια, τα πετσάκια των χειλιών... Όλα γίνονται σκόνη.

Παρέλειψα να της πω ότι μια μέρα ολόκληρο το σώμα μας γίνεται σκόνη.

Dust to dust.

- Έλα, της είπα, πιάσε το ξεσκονόπανο τώρα.

Και συνεχίσαμε το καθάρισμα.