Το χειρότερο με αυτήν την ιστορία δεν είναι ότι πληγώθηκα, δεν είναι ότι σε έχασα, δεν είναι ότι έχασα την ευκαιρία να κάνω ένα παιδί, δεν είναι ότι μεταμορφώθηκα σε τέρας ζήλειας, φθόνου και μίσους.
Το χειρότερο είναι ότι έχασα την πίστη μου.
Την πίστη στον έρωτα.
Απίστευτη μαλακία.
Κάπως έτσι πρέπει να νιώθουν οι θρήσκοι που χάνουν την πίστη τους στο θεό.
Όχι δηλαδή ότι έχει καμιά σχέση, ο έρωτας με το θεό, θέλω να πω, ούτε η θρησκευτική πίστη με την πίστη στον έρωτα, για μένα προσωπικά δηλαδή, για άλλους ίσως να έχει.
Όταν έπαψα να πιστεύω στο θεό, ήταν λυτρωτικό, ανανεωτικό. Ήταν ένα βήμα προς τα μπρος, προς τα πάνω, ένα βήμα προς την ωριμότητα, προς την αυτάρκεια, προς τη δύναμη. Η θρησκευτική μου πίστη ήταν παιδιάστικη κι αργότερα εφηβική, απόρροια της εμπιστοσύνης σε γονείς και αγαπημένους ανθρώπους που πίστευαν. Η αμφισβήτηση ήρθε φυσικά, σαν μια υγιής φάση της ανάπτυξης, της πορείας προς την ενηλικίωση.
Αλλά αυτό!
Αυτό ήταν η αληθινή απώλεια μιας αληθινής πίστης - υπέρλογης, παράλογης, άλογης.
Γιατί ήταν η δική μου πίστη, η ενδόμυχη, η βαθιά, η μυστική - η μία και μοναδική αληθινή μου πίστη.
Και χάθηκε για πάντα.
Και πώς θα ζήσω τώρα;
Πώς θα ονειρευτώ ξανά;
